30 november 2019
Robert Broekhuis vroeg me of ik zijn tentoonstelling bij de Haagse Kunstkring wilde openen. Bij deze de tekst die ik uitsprak en een klein verslag:
Bij de opening van de tentoonstelling “Collateral Beauty” van Robert Broekhuis
Welkom bij deze tentoonstelling. Tot mijn verrassing werd ik door Robert Broekhuis gevraagd de tentoonstelling te openen die u hier om u heen kunt zien. Ik heb Robert al een tijd niet gezien nadat ik veel met hem gecommuniceerd heb in de functie waarin ik hem heb leren kennen: als hoofdredacteur van het kunstenaarsmagazine De Nieuwe dat door de Amsterdamse kunstenaarssociëteit Arti et Amicitiae werd uitgegeven. Ik weet niet meer wat de aanleiding was voor hem om met mij te werken, maar hij vond het in ieder geval interessant om een netwerk van “correspondenten” te ontwikkelen waardoor het blad landelijke relevantie zou krijgen. Een tactiek waarmee overigens ook het Haagse kunstblog Jegens&Tevens nu begint te groeien. Ik zou dan de Haagse correspondent zijn.
Blogger was ik al en in die hoedanigheid schreef ik al veel over kunst, maar Robert heeft mij echt gestimuleerd verder te gaan met schrijven en het op papier, bij De Nieuwe, te publiceren en ik ben hem daar erg dankbaar voor. Op mijn site kunt u overigens zien wat ik voor het blad geschreven heb over kunstenaars die mij aanspreken en over initiatieven waarmee ik verbonden ben.
Dat Robert ook beeldend kunstenaar is dat wist ik wel, maar bij het bekijken van zijn site zag ik dat hij zich ook met theater, dans en televisie heeft bemoeid. Dat zijn, op televisie na, ook werelden die ik zelf heb ervaren en bij bestudering van het werk van Robert herken ik de invloed van die disciplines.
In de afgelopen week was ik even bij het inrichten van de tentoonstelling om het werk in het echt te zien en wat me daar erg aan beviel was de houding waarmee het werk klaarblijkelijk gemaakt is. Op de academie wordt soms gezegd: “je moet het toeval accepteren” bij het maken van een kunstwerk en ik heb de indruk dat Robert dat met overgave doet. Hij vertelde me dat hij de Shadow-Works, die u daar aan de wand kunt zien, gemaakt heeft door te eerst te spelen met een stuk hout dat al een hele tijd op de vloer lag. Door het een vorm te geven en met teer in te smeren, aan de wand te hangen en te zien wat het veranderende daglicht er mee doet is het een werk geworden. Deze zwarte werken zijn al schaduwen op de muur, maar door het zwart als het ware te verbinden worden ze licht en werpen ze alleen nog schaduwen op de muur: een fascinerend proces!
Dat brengt me ook direct op zijn materiaalgebruik. Dat is van een fijn zinnelijk karakter, waarbij de blokvormen die steeds terug komen een mooi contrast vormen. Bij hem blijft materiaal ook als materiaal aanwezig, naast wat met dat materiaal gezegd wordt. In het werk Saudade zit bijvoorbeeld een bepaalde weemoed die veroorzaakt wordt door een combinatie van natuurlijke materialen met monochrome blokken waarover een licht briesje blaast. Onderdelen bewegen daardoor licht, als bevond het werk zich niet aan de wand in Den Haag, maar aan een terras aan de Douro in Porto.
Licht is ook een materiaal, het zet zich af als contrast met de stille taferelen in de Black Boxes of vanuit het hart van een baksteen. Misschien is licht in letterlijke en figuurlijke zin verantwoordelijk voor de “Collateral Beauty” uit de titel. Maar misschien staat die titel ook voor de schoonheid die de kunstenaar uit voorwerpen kan halen die hij al jaren om zich heen verzameld en waartussen hij rommelt, rotzooit en treuzelt en waarin hij uiteindelijk vindt.
Robert vertelde me dat hij als kind van vijf jaar het bed moest houden en toen een teken en schilder set van zijn vader kreeg. Vanaf toen is hij gegrepen door het maken van kunst en het spelen met materiaal. Dat spelen is hij nog steeds niet verleerd zoals u hier kunt zien!
chmkoome's blog 