21 november 2019
Bij Nest is vorige week de tentoonstelling 7 year old me geopend met werk van Wim T. Schippers en Daniël van Straalen. De eerste is genoegzaam bekend door zijn werk in de klassieke media en zijn werk als Fluxuskunstenaar. Daniël van Straalen maakte na zijn studie aan de KABK (lichting 2012) en het Sandberg snel carrière in het Amsterdamse. Twee verschillende generaties dus die een ding in ieder geval gemeen hebben: ze zijn beiden ooit zeven jaar oud geweest. Nogal een plattitude waaruit niets af te leiden is dan een gezamenlijke voorkeur voor dergelijke schijnbaar onzinnige zaken. Daarnaast wordt met dit gegeven een attitude getekend die ze beiden als kunstenaar belangrijk vinden: onbevangenheid, als die van een kind van zeven.
Te zien zijn oudere werken van Schippers en redelijk recent werk van van Straalen. De laatste is hier en daar nogal formalistisch bezig. Er is mineraal verwerkt in sommigen van zijn werken, sculpturen en installaties. Er wordt gewerkt met tegenstrijdige materiaaluitdrukkingen (zoals een schilderij dat tapijt lijkt of een radiator van marmer), maar de onbevangenheid van Schippers is alleen misschien in zijn cacteeën te vinden.
Van Schippers zien we klassiekers, zoals de zoutkamer of Jacques Plafond waaraan velen goede herinneringen bewaren. Daarnaast een aantal assemblages die perfect passen binnen de mediawereld die Schippers gecreëerd heeft. Het is fijn om dat werk terug te zien, maar het ontregelende effect ervaar ik zelf alleen nog maar in het geluid van de video van Jacques Plafond en Henk Pal. De laatste barst regelmatig in geschater uit terwijl Wim T. Schippers als Jacques Plafond daar onaangedaan naast zit.
achter vlnr: Wim T. Schippers: The Birds 1962 – 2005 en This side up – 2015
chmkoome's blog 