2 november 2019
Gisteren opende bij 1646 in Den Haag de tentoonstelling “Hello Echo” van Bernice Nauta. Vandaag ben ik nieuwsgierig gaan kijken naar haar werk waar ik vanaf haar eindexamen wel door geïntrigeerd ben. De titel van de tentoonstelling spreekt al direct tot de verbeelding: Echo is een figuur uit de Metamorfosen van Ovidius die verliefd is op de jonge mooie Narcissus die haar en anderen afwijst. Zij kan zich alleen uiten door te herhalen wat anderen zeggen, wat er op neer komt dat zij zegt wat hij zegt niet te willen. Narcissus wordt uiteindelijk zelf gestraft voor zijn arrogantie door verliefd te worden op zijn eigen reflectie in een rustig stromende bron, waarin hij zichzelf niet kan bereiken. Echo, die diep ongelukkig de bossen in gevlucht is vindt hem zo en is er bij als hij weg kwijnt en sterft. Verschillende elementen uit het verhaal zijn terug te vinden in de tentoonstelling: de echo, de reflectie, de spiegeling en een verdubbeling. Wat heeft de kunstenaar gedaan: zij heeft een ruimte ingericht met werk van haar en wat vrienden. Vervolgens heeft zij in de achter-ruimte van 1646 de pui van het pand nogmaals gebouwd, met de als hout geschilderde voordeur en daarachter heeft ze een kopie van de eerste ruimte ingericht. Alleen kleine verschillen vallen op, als in een reflectie in rimpelend water, of een toevoeging die niet in de andere ruimte hangt, als een blaadje dat op het water is gevallen.
Buiten, door het etalageraam zien we een tentoonstelling 
met daarin diverse figuren 
En het donker volume van een kat, omgeven door een mal 
Aan de muur een ansichtkaart 
Teksten en een zich spiegelend dier, 
elkaar spiegelende tekeningen, teksten 
de tekening tegenover 
Een aquarel op de radiator 
En een abstract schilderij op paneel
Pendanten van verschillende elementen in de eerste ruimte zijn anders in de tweede ruimte: waar in de eerste ruimte een abstract geschilderd paneel hangt is in de tweede ruimte een geschilderd portret te zien en waar in de eerste ruimte woorden of zinsneden over vier bladen lijken gestrooid, met een foto van een pauw die zichzelf spiegelt, zijn in de tweede ruimte vier volledige teksten te zien met daaronder een haan die zich in een wieldop bekijkt. Het is een fascinerend geheel wat nog gecompliceerder wordt als de kunstenaar in de bijgevoegde e-mail conversatie vertelt dat de afdruk die ze van zichzelf maakte en die half in de muur verzonken is doorloopt in de ruimte die zo deel van haar lichaam wordt: zo kan je zeggen dat de ruimtes gespiegelde zelfportretten zijn waarin de kunstenaar zich aan haar werk spiegelt. Het is misschien goed nog eens te gaan kijken, want alles is nog niet gezien volgens mij!
En dan een herhaling 
van de ervaring 
met de figuren 
het zwarte gat 
en de ansichtkaart van achter 
de andere helft 
en de spiegeling, nu met complete tekst 
maar de zelfde tekeningen 
en een geschilderd portret 
en de mug, gedraaid….
chmkoome's blog 
Pingback: Wie bezweert wie? Bernice Nauta, Hello Echo; 1646, Den Haag | Villa La Repubblica