Lost Identity

2 oktober 2017

Gisteren was ik ook nog even bij Ruimtevaart om het nieuwe werk van Sanne Maes te zien dat in de foyer staat opgesteld. Deze kunstenaar maakt video opnamen van zichzelf in combinatie met abstracte zwart-vloeiende vormen die vaak uit twee spiegelende helften bestaan. Dit doet denken aan een Rohrschach test, een interpretatieopdracht die iets over de kijker zegt. De zelfportretten achter de vlekken tonen vaak een zoekende blik of een zich opensperrende mond, ongeveer zoals in de pausportretten van Francis Bacon. Hierin spiegelen de vlekken zich niet, maar lijken ze als uittredende ziel uit het lichaam te verdampen. Zoekt nu de kunstenaar zichzelf in de vlekken die om haar heen vloeien, of wil ze dat de toeschouwer de beelden interpreteert en zich een beeld vormt van wat de kunstenaar wil zeggen? Het zijn intrigerende werken, ook als het hele lichaam in beeld komt en de handen dit lichaam aftasten: het lijkt alsof de persoon het lichaam bevestigt als haar lichaam en het op orde brengt, zoals een vrouw haar kleding glad kan strijken. Die inktvlekken laten zich echter niet eenvoudig wegwerken, maar nu ben ik ook al aan het interpreteren.
Interessant is ook de formele wijze van werken: de beelden zijn vaak op video, maar ook geprojecteerd op inktvlekken op transparante vellen, wat erg goed oogt. In een vitrine ligt een afdruk van een mond tussen vellen met inktvlekken en op een projectie van het gezicht van de kunstenaar hangt op de plaats van de neus een vlecht donker haar dat lijkt een omkering of spiegeling. Het spreekt allemaal erg tot de verbeelding en is nog te zien op afspraak (zie website).

het lichaam een enigma

Het is een beweging, maar die schreeuw blijft hangen!

Zoals ook hier.

Hier wordt de video op een transparant geprojecteerd wat erg goed werkt.

In de vitrine met een afdruk.

Portret met vlecht

Hier was de beeldhoek weer net iets anders, wat ook andere associaties geeft.

Ruimtevaart