For All but Finitely Many

20 november 2016

 

Ook Billytown wordt geconfronteerd met de problemen die ik gisteren noemde,  zij  moeten alweer weg uit de Binkhorst in april. Dat weerhoudt het ambitieuze initiatief er niet van stug door te programmeren en gisteren opende dus een tentoonstelling van Iede Reckman. In de projectruimte/keuken is werk te zien van Marieke van ’t Zet.
Voor de presentatie van Reckman is de ruimte enigszins aangepast met een nieuwe muur, direct als je binnenkomt, je loopt er bijna tegenaan . Op die muur hangt een serie tekeningen met daarop de mogelijkheden die bestaan met het combineren van kubussen. Deze serie, Polycubes (sketches), laat zien hoe Reckman werkt. Hij heeft een analytische aanpak die op constructie is gericht , het werk doet architecturaal aan. Ik kan me voorstellen dat hij houdt van architecten als Angelidakis of Yona Friedman. Als je dan de sculpturen ziet die gepresenteerd worden zijn ze niet architecturaal, maar wel degelijk sculpturaal: dwz dat ze geen functie hebben. Als zodanig doen ze bijvoorbeeld denken aan het werk van Richard Deacon  of andere beeldhouwers in de Britse sfeer. Degelijk abstract werk met oog voor afwerking. De analytische tekeningen en de video daarbij versterken het werk in een tentoonstelling waarin effectief van de beschikbare ruimte gebruik is gemaakt. Bij de tentoonstelling is een publicatie gemaakt die voor € 12,- te verkrijgen is.

De eerste indruk: kubusvariaties

Maar dan: een groot werk, diagonaal in de ruimte

In de winkel de kunstenaarseditie aan de wand

Waarin ook veel elementen een vorm maken

Op een achterwand een ongoïng project: boomtekeningen die gedurende 15 jaar gemaakt zijn

en bepaald goed getekend zijn

Een uitvergroot onderdeel lijkt het werk tegen de wand

Aandacht voor details, ook hier

het is wel degelijk een sculptuur

Rob Knijn en Billytown’s Robin Heijker in gesprek

Alleen dit is eigenaardig werk in deze context, misschien heeft het verband met de video die ik vergat te fotograferen.

Marieke van ’t Zet is schilder, haar werk gaat over herinnering. Ogenschijnlijk is het abstract werk, maar bij lang kijken meen je toch vormen of elementen te herkennen. Ik neem aan dat de aanleiding tot de doeken figuratief is, maar dat is moeilijk na te voelen. Die indruk van herkenning is efemeer en wat overblijft zijn schilderijen die toch een negentiende eeuwse atmosfeer uitstralen en soms aan schilders uit de romantiek doen denken. Het is werk waarover je kan blijven mijmeren wat ik bepaald een goede eigenschap vind van kunst!

Billytown