Mwili na akili

6 november 2016

In PARK in Tilburg werd gisteren een overweldigende tentoonstelling geopend van twee van oorsprong Tilburgse kunstenaars: Paul Bogaers en Charlotte Schleiffert. Het publiek was in grote aantallen op komen dagen. Het feit dat PARK na een  zeer positieve waardering een negatief advies kreeg tot financiering van hun activiteiten door de adviescommissie kunsten van de provincie Brabant zal daar mede debet aan zijn (overigens samen met de Tilburgse instellingen Kunstpodium T, het Incubate Festival en Festival Mundial, het bekende jazz- en improv festival Stranger than Paranoia en twee dansgezelschappen, T.r.a.s.h. en Vloeistof) . Wat daar aan ten grondslag ligt is het laatste woord nog niet over gezegd, maar dat het ongelijk direct aangetoond wordt met deze en de vorige tentoonstelling is duidelijk.
Bogaers en Schleiffert staan beiden bekend om een spontane directe manier van werken in een expressief idioom. Bogaers toont zijn ethnische totems in beperkt kleurgebruik, maar met diverse media. Het is allemaal grijs en grauw, maar door zijn materiaalgebruik en de montagetechnieken die hij gebruikt oogt het allemaal bijzonder levendig. Het werkt des te sterker, omdat Schleiffert zo ontzettend kleurig en direct werkt. Deze kunstenaar toont tekeningen en schilderijen met haar door etnische invloeden samengestelde mensbeelden waarvan de papieren versies los in de ruimte hangen. De grote ruimte van PARK wordt zo veranderd in een grote antropologische disco-cave waar het goed toeven is en waar bijzonder veel te zien valt.

Overzicht vanaf de bar

Een schilderij van Schlieffert omringt door werk van Bogaers

De grijze vilten lappen werke bijzonder goed als achtergrond van al het werk

Ook in het kleinere werk is veel te genieten

En de schilderijen van Schleiffert had ik nog niet zo gezien, maar die ogen bijzonder goed!

Ze zijn met bijzonder veel gemak geschilderd met effectief gebruik van middelen

Boven de bar is een aparte ruimte waarvandaan je mooie overzichten kan maken

Daar kan ook apart werk getoond worden, zoals dit beangstigend trio van Bogaers

en een mooi slapend meisje in het raam

Deze vorm van abstractie spreekt me ook wel aan

maar als geheel werkt de tentoonstelling fantastisch

en ik ben blij dat ik nog even ben langs gegaan

PARK

Kaalslag